Χάιζε, Πάουλ φον-

(Heyse, Βερολίνο 1830 – 1914). Γερμανός ποιητής και διηγηματογράφος. Σπούδασε φιλολογία και από το 1854 έπαιζε σημαντικό ρόλο στην πνευματική ζωή του Μονάχου, όπου συγκρότησε με τον Ε. Γκάιμπελ τη φιλολογική ομάδα που είχε συγκεντρωθεί γύρω από τον βασιλιά Μαξιμιλιανό. Αγάπησε με πάθος την Ιταλία, στην οποία έζησε μεγάλο διάστημα και εμπνεύστηκε από εκεί πολλά διηγήματα (Αραμπιάτα, 1855 Μυθιστορήματα από το Μεράνο, 1864, Μυθιστορήματα από τη Γκάρντα 1902) και λυρικά ποιήματα (Στίχοι από την Ιταλία, 1880). Έγραψε πολυάριθμα θεατρικά έργα, διηγήματα, μυθιστορήματα και επικολυρικά ποιήματα, τα οποία αν και έχουν χρώμα, είναι ρηχά και επιφανειακά. Ανάμεσα σε αυτά συγκαταλέγονται τα Παιδιά του κόσμου (1873), Στον Παράδεισο (1875), Νινόν και άλλα διηγήματα (1902) Τραγούδια και εικόνες, Ειδύλλια, Έμμετρα μυθιστορήματα κ.ά. Από το συγγραφικό έργο του X. αξιόλογα θεωρήθηκαν τα διηγήματά του, που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, καθώς και τα ημερολόγια από τη διαμονή του στην Ιταλία. Μετέφρασε ακόμα πολλούς Ιταλούς ποιητές, όπως τους Λεοπάρντι, Τζιούστι και Καρντούτσι. Το 1910 τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ της λογοτεχνίας.